De keuze om een paard van de ijzers te halen is niet altijd makkelijk. Er gaan dan vaak veel vragen door het hoofd: loopt mijn paard dan niet gevoelig? Slijt de hoefwand dan niet te hard op buitenrit? De hoefwand van mijn paard lijkt gescheurd en brokkelt af, is dat zonder ijzers niet nog erger? 

Ik begrijp heel goed dat dit een lastige keus kan zijn, want op een bepaald punt heb ik deze keuze zelf ook gemaakt. Maar met de juiste aanpak, kan dit zeker goedkomen. 

Het ontijzeren van een paard doe ik zo zorgvuldig mogelijk. Ik verwijder eerst alle nagels één voor één. Als het een beetje mee zit, hoef ik niet aan het ijzer te trekken. Mijn doel is namelijk om de hoefwand en wittelijn zo min mogelijk te beschadigen. 

Na het ontijzeren verander ik niet veel. Ik haal het overtollige steunsels weg en kort de hoefwand niet te drastisch in, zodat het paard eerst kan wennen aan de voetjes zonder ijzers, met nog steeds een primaire druk op de hoefwand, zoals die was op het ijzer. 

Na 2 weken wennen kom ik terug om de eerste echte bekapping uit te voeren. De zool en straal zijn niet gewend om mee te dragen als er een ijzer onder de voet heeft gezeten en zijn daarom vaak gevoelig na het ontijzeren. De zool en straal moeten weer aansterken en daarbij is het van belang dat het paard zo veel als mogelijk beweegt. Beweging zorgt voor een goede doorbloeding van de hoef en dat zorgt weer voor sneller herstel. 

Na de eerste bekappingen ligt het aan het paard of we de interval op 3 of 4 weken zetten. Als alles goed hersteld verlengen we de interval naar 5 en later 6 weken.